Een perifere aangezichtsverlamming of een facialisparese is het gevolg van beschadiging van de nervus facialis, nl. de aangezichtszenuw.
Deze zenuw heeft verscheidende functies waaronder de motoriek/spierfuncties in het aangezicht waaronder het optrekken van de wenkbrauwen, tuiten van de lippen, sluiten van de ogen en het aanspannen van het binnenoorspiertje musculus Stapedius bij harde geluiden. Bijgevolg zijn ook vele functies gestoord. Denk aan eten, drinken, blazen, emotionele gelaatsuitdrukkingen, kussen en articulatie en het dempen van harde geluiden. De zenuw is tevens verantwoordelijk voor de smaak, het gevoel in de huid achter uw oor, speekselafscheiding en traanproductie.
​
Verscheidene oorzaken en symptomen:
​
(1) Oorzaak
In de meeste gevallen is er geen gekende oorzaak. Men spreekt dan van de paralyse van Bell. Andere oorzaken zijn: oorontsteking, virale infectie zoals het Herpes zostervirus, schedel- of aangezichtstrauma, ziekte van Lyme of een tumor die op de zenuw drukt.
​
(2) Symtomen
​
Deze patiënten kunnen geconfronteerd worden met hinderlijke restverschijnselen die het gevolg zijn van functieverstoring van de zenuw. Enkele voorbeelden hiervan zijn: onvolledige oogsluiting, afhangende mondhoek, speekselverlies aan de aangedane zijde, tranend of droog oog, moeilijkheden met verstaanbaarheid en verandering in smaak.
Wanneer u helemaal geen beweging aan de aangedane zijde ziet, heeft het geen zin om expliciet op deze bewegingen te oefenen! Het is belangrijk om spontaan herstel van de zenuw af te wachten, hoe moeilijk dit ook is. Stimulering van de zenuw op een foutieve en overdreven manier kan de zenuwfuncties tijdens het herstel negatief beïnvloeden op lange termijn, ook al lijkt uw gezicht gunstig te herstellen tijdens de eerste dagen/weken. Behoud ontspanning en symmetrie. Vraag raad aan uw mimetherapeut. Een facialisparese wordt manueel behandeld via mimetherapie.